sub rādīcibus arboris in silvā vīvēbat mūs . amīcum habēbat, quī mūs nōn erat, sed urbānus. ‘cūr nōn’ saepe dīcēbat mūs rusticus ‘amīcum invītō? abundantiam enim in casā meā semper habeō’. post multōs diēs, mūs alter, quī in urbe habitābat, in casā amīcī aderat. in foliīs sedēbant, cāseum, sēmina, fructūs rōdēbant, et aquam bibēbant. sed mūs urbānus vītam rusticam nōn amābat. magnificentiam enim urbis iterum vidēre volēbat. ergō amīcō dīcit: ‘cūr nōn ad urbem venīs? ad urbem venī, nam in urbe vītam habēbimus’. amīcī duo sub lūce lūnae ad urbem veniunt. mūs rusticus templa, monumenta, theatra stupefactus videt. carnem dēvorant et vīnum bibunt. sed subitō tumultum audiunt, et trēs canēs intrant. ‘vītam luxuriōsam’ exclāmat mūs rusticus, terrōre , ‘habes, amīce. sed in silvā est vīta et sēcūra. sub arbore meā nihil timeō’.